فیلم | مصائب پناهجویان روهینگیا در هند در سایه بحران کرونا
روزگار پناهجویان روهینگیا در میانه بحران کرونا به سختی می‌گذرد. آنها در محلات فقیرنشین زندگی می‌کنند و پس از تعطیلی ناشی از بحران کرونا نه درآمدی دارند؛ نه به خدمات بهداشتی دسترسی دارند و نه پولی برای پرداخت اجاره خانه.
به گزارش ایکنا، در پی حمله ارتش میانمار به استان مسلمان‌نشین راخینه، صدها هزار نفر از مردم این استان به کشورهای مجاور از جمله بنگلادش و هند آواره شده‌اند و روزگار بسیار دشواری را سپری می‌کنند. گروهی از این آوارگان در هند، پس از شیوع کرونا با سختی مضاعفی روبه‌رو هستند. این مستند کوتاه گوشه‌ای از مصائب پناهندگان در مناطق مختلف هند را بررسی می‌کند که متن آن به این شرح است:
نه درآمدی دارند؛ نه به خدمات بهداشتی دسترسی و نه پولی برای پرداخت اجاره خانه دارند؛ نه شغلی دارند؛ روزگار پناهجویان روهینگیا در میانه بحران کرونا چگونه می‌گذرد؟
عبدالله در سال 2012 به هند پناهنده شد. او با همسر و 4 فرزندش در کمپ «کالیندی کنج» در دهلی زندگی می‌کند. کرونا می‌تواند برای 334 پناهجوی روهینگیا که در اینجا زندگی می‌کنند کشنده باشد.
عبدالله می‌گوید: «همه با ترس زندگی می‌کنیم. همه می‌ترسند. اولاً، دولت هند ما را پناهجو می‌خواند. ثانیاً، اگر فردی از ما به کرونا مبتلا شود، همه ساکنان اینجا مبتلا می‌شوند. ما آوارگان روهینگیا چه در جامو چه حیدرآباد، موات، دهلی یا فریدآباد با هم زندگی می‌کنیم. در تعطیلات ناشی از کرونا، حکومت دهلی دو بار جیره غذایی در اختیار ما گذاشت اما خطر بزرگتر بیش از مشکل غذا از دست دادن درآمد است.»
او ادامه می‌دهد: «من لباس‌فروشی داشتم. از دهلی لباس می‌خریدم و به کلکته یا برای روهینگیایی‌ها در حیدرآباد می‌فرستادم. الان این کار تعطیل شده است. همچنین در کار خرید و فروش آجیل و برگ بیتل از کلکته بودم. الان همه جا تعطیل شده و درآمدم را از دست داده‌ام. برای بچه‌هایم پس‌اندازی داشتم که آن را مصرف کردیم. اکنون دیگر چیزی نداریم.»
یکی دیگر از پناهجویان که با همسر و 4 فرزندش در کمپ کالیندی کنج زندگی می‌کند، می‌گوید: «اسم من محمد عبدالله است. از سال 2012 در دهلی زندگی می‌کنم. راننده ریکشا(تاکسی‌های سه‌چرخدار) هستم. ریکشای برقی خود را به صورت قسطی خریدم که هزینه آن 160 هزار روپیه شد. تنها 40 هزار روپیه دادم و بقیه آن مانده است. پس از تعطیلی کسب و کارها نتوانستم دو ماه اقساط را بپردازم. وقتی صاحب آن درخواست پول کرد، گفتم به خاطر تعطیلات نمی‌توانم پرداخت کنم. اکنون او می‌گوید اگر نمی‌توانم اقساط را پرداخت کنم، ریکشا را برگردانم.»
وی ادامه می‌دهد: «سمیه، دختر 6 ساله من سنگ کلیه دارد. دکتر گفته که سنگ حدود 13 میلیمتر است. او باید جراحی شود اما عمل او به خاطر شیوع کرونا به تأخیر افتاده است. دکترها همه مشغول درمان بیماران کرونا هستند. آنها نمی‌توانند به درمان دخترم بپردازند.»
وضعیت پناهجویان در «خاجوری خاص» دهلی
210 پناهجوی روهینگیا اینجا در خانه‌های اجاره‌ای زندگی می‌کنند. جنت‌آرا یکی از پناهجویان است. او با سه کودک خود در اینجا زندگی می‌کند و از زمان تعطیلی کسب و کارها اجاره خود را پرداخت نکرده است. او فکر می‌کرد همسرش در جامو شغلی پیدا کرده، اما نتوانست به خاطر تعطیلی، کاری پیدا کند. بنابراین نمی‌تواند پول بفرستد.
او می‌گوید: «صاحبخانه از ما خواسته اگر نمی‌توانیم اجاره را پرداخت کنیم خانه را خالی کنیم. به او گفتیم جای دیگری نداریم که برویم. ما اجاره‌نشین هستیم. حتی در اینجا اقوامی نداریم. من بچه کوچک دارم. کجا برویم؟ نمی‌توانیم کنار جاده بخوابیم.»
فرد دیگری که با همسر و سه فرزندش در خاجوری خاص زندگی می‌کند. او می‌گوید: «اسم من محمد جاوید است در سال 2010 به هند آمدم. در یک رستوران در گورگائون کار می‌کردم. اما کارم را در تعطیلات پس از کرونا از دست دادم و خانه‌نشین شدم. من بسیار مضطرب هستم. بیکار هستم. درآمدی ندارم. چگونه اجاره خانه را پرداخت کنم؟. چطور خرج خانواده را بدهم؟ این من را بسیار آزار می‌دهد. اما ما به خدا توکل می‌کنیم. من نگران پرداخت اجاره خانه بودم. به دفتر کمیساریای پناهجویان سازمان ملل رفتم و درخواستی را پر کردم. می‌توانم گرسنه بمانم اما باید اجاره خانه را پرداخت کنیم. به آنها درباره مشکلات و نگرانی‌های خود گفتیم. اما کمیساریا به ما کمک نکرد.»
تقریباً هزار پناهجوی روهینگیا در دهلی زندگی می‌کنند که از آنها آزمایش کرونا گرفته شد.
انتهای پیام
